«ضدگلوله» و «خط ویژه» نشانه‌های پررنگ ظهور فیلمسازی در سینمای ایران بودند که می‌توانست تبدیل به الگویی برای جریان درست سینمای «عامه‌پسند» و «جریان اصلی» ایرانی باشد. سینمای ایران از همان دهه ۴۰ به این‌سو درگیر دوگانه جعلی سینمای متفکر روشنفکری و سینمای مبتذل آبگوشتی بود و در این میان تا همین چند سال قبل، هر آنچه برای جلب نظر مخاطب عام ساخته می‌شد با عنوان سینمای مبتذل از میدان بحث‌های فنی و از دایره پذیرش به‌عنوان یک اثر هنری خارج می‌شد.